کلاس آخر

حس میکنم شعر هاتون یه چیزی کم دارن. حرفتونو میزنید ها. شیوا و رسا است اما به لطافت یک شعر  نیست. رندانه نیست. مخصوصا این نوع شعرهایی که -باز- من سر در نمیارم ازشون و بیشتر به کاریکلماتور میمونه. اول اینکه انتخاب دو رنگ برای نوشتنتون به دلیل زیبا کردنه یا روی مفهومی قراره تاکید کنین؟ این مهمه. و بعد اینکه مثلا: زیر باران ایستادن و حرفهای عاشقانه زدن، به نوعی دست مایه شده برای افرادی که شعر میگن. خوبه. جالبه. و حتی دوست داشتنی... اونجا یه چاله ی کوچولوی آب لازمه که باعث بشه اون کامیون آب بپاشه رو سر و ریخت اونی که داره میگه دوستت دارم.... بعد میشه به اون چاله شخصیت داد. میشه اینطور تعبیر کرد که اون چاله و آبش میفهمن که اون دوستت دارم کذب محضه اما معشوق نمیفهمه. (فقط دارم فکر های خام خودمو بلند بلند برات مینویسما بدون ویرایش)  مثلا میشد دستشون یه چتر بسته باشه.  یا اصلا باز باشه. بارونی که بهترین جاست برای بیان حرفهای عاشقانه خیسشون نمیکنه در حالیکه یه کامیون میاد و از زیر چتر با یه مشت آب گل آلود خیسشون میکنه.  ببخشید دوست عزیز که زیاده روی کردم. و یه سوال اینکه چرا بعضی از مطالبت بارها و بارها ستاره ی وبلاگتو تو لیست من روشن میکنه؟ مشکل فنی؟

https://sanayepress.com