کلاس آخر

سر راه به دختری برخوردم که با خدا شوخی می کرد

می گفت، خدایا مرا ببخش که زنم

و باز می گفت، خدایا مرا ببخش که دخترم

دختر این دو جمله را مدام تکرار می کرد ولی با یک تفاوت:

او جمله اول را با خنده می گفت و جمله دوم را در حالی که اشک می ریخت بر زبان جاری می ساخت.

سرگذشت آدمی عجیب است

خدایا مرا ببخش که آدمم.